A teraz ja (Edysia)

Trwa to już  od miesiąca.  W końcu stwierdziłam, że przyszedł czas na naszą podróż w nieznane. Jest to trochę dziwne dla mnie, bo nigdy nie przypuszczałam że moglabym się na to odważyć - że to  ja będę namawiać Kubę i mówić „zróbmy to!, kiedy jedziemy?, już nie mogę się doczekać wjazdu, i tym podobne 🙂

Moim marzeniem było mieć rodzinę, czyli być zakochaną kobietą, mieć kochającego faceta, cudowne dziecko, oraz fajnego zwierzaczka - klasyczny  model szczęśliwej rodziny. Okej!, mam super faceta, który nie widzi po za mną świata, a dla mnie jest najważniejszą osobą w życiu. Mamy wszystko czego trzeba do założenia prawdziwej rodziny - miłość, praca, mieszkanie, futrzaka. Powiecie pewnie, a co nam szkodzi?...
Póki co ja tego teraz nie chce.  Sama się dziwie że tak wszystko mi się odmieniło.

Teraz pragnę tylko zmienić obecnego, małego kampera na większego przystosowanego dla nas i kota. (Chyba w odwrotnej kolejności - przystosowanego dla kota, a pozniej dla nas (przypis od Kuby.)
- Spakować najpotrzebniejsze rzeczy
- wynająć nasze mieszkanie
- pojechać w nieznane żeby przeżyć przygodę życia;
 Chcę być po prostu sobą a nie tym kogo oczekuje społeczeństwo, świat, rodzina, znajomi.
Mam nadzieje że tak się stanie (tak będzie, będzie! będzie! Koniec kropka, a raczej początek, wykrzyknik! Początek nowego życia)
...czyli moja, nasza przygoda Z GRUBYM KOTEM PO ŚWIECIE